Geen cent te veel hoor... (Door Daan)

Dit verhaal is een aanvulling op een verhaal van Ron uit maart 2002. De geniale clou van de avond werd door Ron zelf verzorgd en mag niet onvermeld blijven!

Het is alweer een paar jaar geleden dat we op een zaterdagavond moesten spelen op een bruiloft in Zoetermeer. Het was niet zo maar een avond, nee het was een avond van zeer strakke planning. Jan was op reis en we hadden afgesproken dat hij zou arriveren als wij alles al hadden opgesteld. Oke, dat kan, maar dan moet er wel niets fout gaan. Maar helaas...
Al vroeg in de avond - tijdens het opbouwen - werd het duidelijk dat Jan het niet ging redden. Terwijl hij over 's heren wegen richting Zoetermeer raasde, hield hij ons elke tien minuten op de hoogte over de voortgang van zijn race tegen de klok.

Terwijl Jan naderde begon de ceremoniemeesteres behoorlijk zenuwachtig te worden. Om de spanning wat te breken en de avond wat op gang te brengen, speelden Dennis en Marcel een Duo Delight akoestisch setje (ja, dames wij hebben gevoelige jongens in de band). De tijd begon nu echt te dringen en na het gevoelige meerstemmige setje moesten we er onder het oog van de strenge ceremoniemeesteres toch aan geloven - zonder bas(sist). Toen een laatste poging tot rekken tevergeefs bleek en ik aftikte stormde Jan de zaal binnen en begonnen we een half uurtje later dan gepland aan het optreden. Maar wel met bas(sist).

De avond verliep vlekkeloos, het bruidspaar was uitermate tevreden en wij ook. De ceremoniemeesteres had zich niet meer bij ons laten zien. Tot het opruimen. Met een stuurse blik kwam zij aanlopen en vroeg zij wie er van ons over het geld ging. Unaniem verwezen wij haar door naar Ron.
"Tja" zei ze, "jullie zijn wel wat later begonnen dan we hadden afgesproken he?"
"Nou" zei Ron, "we zijn wel op tijd begonnen, alleen niet allemaal. Dat kon ook niet want onze bassist kon buiten zijn schuld niet op tijd zijn. Dus dat ben ik niet helemaal met u eens."
"Ja, ja dat zal wel" en met een ijzige blik voegde ze er aan toe "Verwachten jullie eigenlijk het hele bedrag?".
Zonder met zijn ogen te knipperen antwoordde Ron "Nou, meestal krijgen we bij een bruiloft wat meer".
We hebben ons met klemmende kaken van het lachen snel omgedraaid terwijl ze Ron nijdig de envelop met geld overhandigde en wegbeende.

Een geweldig einde van een prachtige avond!

[ Begin ]

\n

Vallende speakers, doe een wens (Door Daan)

Het was een dampende zaterdagavond in het Barbiertje. De zaak was weer stampvol en we speelden de sterren van de hemel... letterlijk naar zou blijken.

Het zal ergens op het einde van de tweede set geweest zijn dat het swingende en drinkende publiek steeds enthousiaster werd. Een dame werd zelfs zo opgewonden dat ze besloot tot paaldansen zonder paal. Hoe doe je dat? nou da's simpel je grijpt het dichtstbijzijnde paalachtige ding en gaat loos. In ons geval de standaard van de speaker die bij Ron en mij in de hoek stond.

Dat ging even (heeeel even) goed. Toen begon de standaard te zwiepen en viel hij om... richting podium!! Ron en ik waren lekkr aan het spelen en in mijn ooghoeken zag ik iets zwarts aankomen. Voor ik het wist zag ik een speaker met standaard net voor het drumstel langs vliegen en op de grond klappen. Ron en ik keken elkaar stomverbaasd aan realiseerden ons dat we ongelooflijk veel geluk hadden gehad.

Door het paaldansen was de standaard gaan slingeren en uiteindelijk omgevallen. De baan was precies tussen Ron en mijn drumstel door en net voor Ron's gitaarversterker langs. Ron had alleen wat langs zijn hand voelen gaan en had verder niets. Ook de instrumenten, versterker en speaker bleken onbeschadigd te zijn. Al het goede komt van boven zullen we maar zeggen.

We hebben alles weer geinstalleerd en het werkte ook nog. De rest van de avond heeft Henk als een pitbull naast de speaker gestaan. Iedereen die in bereik van zijn armen kwam werd terug het publiek in geduwd. Je bergijpt dat er de rest van de sterrenavond geen vallende speakers meer te zien waren.

kleine noot van Dennis:
In mijn herinnering ving Ron de speaker op met zijn lichaam. Mijn lieftallige echtgenote Annemiek snelde toe, zoals het een echte EHBOer betaamt en vroeg aan Ron of het goed ging ... hij zei toen 'Is mijn gitaar nog heel?', nog voor de speaker was verwijderd.

[ Begin ]

\n

En toen zei Mike: het is wel heel zwart he?

Het was vroeg, heel vroeg. Er moest het een en ander aan de sytemen gebeuren 'op het werk'.
Toen kwamen we erachter dat we eigenlijk alleen nog maar photoshop konden gebruiken, van werken zou weinig komen totdat het netwerk weer in de lucht was.
Maurice begon met frisse moed (voor zover dat mogelijk is om 04.15u) aan een nieuw ontwerp voor de diaraampjes in de foto-albums en de top-10 plaatjes. Die werden erg mooi.
Mike was erbij gaan zitten, adviseerde met raad en daad, vooral raad. Dennis bakte hamburgers. Toen Mau klaar was zei Mike:
'het is wel heel zwart he?'
Dat is een gevaarlijke uitspraak. Dat zet Mau aan het denken. Het zaad voor het nieuwe ontwerp van de site was ontsproten.
Op de wc had Mau weer een paar geweldige ideetjes, knutselde vreselijk in fotosjop, klooide in de stylesheet, Dennis wriemelde in de code en zie hier het resultaat: een volledig verherstijlde website.

Thanks Mau, thanks Mike

[ Begin ]

\n

Hoe vind ik een gitarist ...

Het viel niet mee ... Ron weg, oefenruimte weg.
Wat gaan we doen...

Na het nodige geouwemeut met bijbehorend slap gezwets, drank en voedsel waren we eruit; we gaan door. Sweaty Pants gaat door.

Nu op zoek naar een oefenruimte en een nieuwe gitarist, maar niet zomaar een gitarist.
Hij moet in de groep passen, hij moet het niveau hebben van de rest van de band, hij moet eigen inbreng hebben, hij moet andere invloeden hebben zodat wij het repertoire kunnen uitbreiden, hij moet ervaring hebben.
Verder zijn we heel makkelijk ... niet veeleisend ...

Eerst maar eens een oefenruimte zoeken. Rondgebeld, gemaild, gekletst ... geen resultaat.
'Zal ik Beug eens bellen? Die zit ook in de bandwereld, al jaren lang, als gitarist met een andere stijl, heeft de nodige keren het geluid verzorgd van Sweaty Pants ...'
Geen idee nog dat hij weleens de nieuwe gitarist zou kunnen zijn.

'Met Beug'
'Hey Beug, met Dennis, hoe is het?'
'Ja goed, andere baan, verhuisd en op zoek naar een andere band om lekker te kunnen gitaren'
'...'
'Dennis?'
'prr pf gtnk'
'...hallo, ben je er nog? Verslikt in een pizzabroodje?'
- knip -

Ongelooflijk. Beug.
Ik speel al jaren en jaren met hem.
Iedereen in de band kent hem en kan met hem opschieten. Hij kijkt tegen de band op en de band tegen hem.
Hij zoekt een band, de band zoekt een gitarist.
Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht?

De beslissing was snel genomen. We gaan het proberen.
Inmiddels heeft hij met ons meeegerepeteerd, in een nieuwe oefenruimte en to volle tevredenheid van allemaal.
Welkom bij de stichting, Beug.

Let's play!

[ Begin ]

\n

After the party (Door Dennis)

Zo, het zit erop. Sweaty Pants bestaat nu méér dan 10 jaar.
Ik vond het geweldig leuk om dit feest te organiseren en om te spelen.

Ik had niet gedacht dat de stress van iets anders zou komen dan van 'plankenkoorts'. De stress op ons feest kwam door een klein rood lampje, dat op zijn beurt weer was aangesloten op een Db-meter. Als de band te hard speelt gaat het lampje branden. Als het lampje te lang brandt gaat de stroom uit...
Jammer genoeg ging het lampje al branden toen Daan de eerste oefenslagen op zijn drumstel deed ... onversterkt.
Dank zij het harde werk van Ron en Polle is alles toch nog goed gekomen. De stroom werd uit de keuken gehaald en we konden knallen.
Het duurde wel even voordat wij 'erin zaten', maar daarna hebben we lekker gespeeld.
Ik ben reuze benieuwd naar de (audio en video-) opnamen, misschien krijgen jullie er ook wat van te horen/zien.

Namens de band wil ik alle bezoekers bedanken voor hun komst.
Ik wil graag de sponsoren bedanken voor hun steun.

Maar met name wil ik alle 'personeel' van Sweaty Pants bedanken voor hun inzet en toewijding.
Beug, Paul, Henk, Cees, Stefan, Polle ... BEDANKT!

[ Begin ]

\n

Henk (Door Dennis)

Wat zou Sweaty Pants zijn zonder Henk en ... wie is Henk eigenlijk?
De hard-core Sweaty Fans weten dat natuurlijk al lang; Henk is de Sweaty Roadie, de goedgebouwde, gezellige, spraakzame, trouwe 'postman' die etentjes met de familie afzegt om met Sweaty Pants mee te gaan
en nog veel meer dan dat:

• Henk sjouwt met de apparatuur
• Henk haalt bier
• Henk beschermt de band (en de spullen) met zijn leven
• Henk houdt de tijd in de gaten
• Henk haalt bier
• Henk behoedt de Sweaty boys voor dingen waarvan ze later spijt zullen hebben
• Henk bouwt op en breekt weer af
• Henk haalt bier

Waar zouden we zijn zonder Henk? Nergens ... en wat zouden we een dorst hebben ...
Je kunt eigenlijk wel stellen: Sweaty Pants is de begeleidingsband van Henk

Dennis

[ Begin ]

\n

Feyenoord - Sweaty Pants (door Dennis)

21 Maart 2002 - een donderdag - speelden we in d' Oude Stoep in Vlaardingen
We hadden er (zoals gewoonlijk) zin in.
Ron wist te vertellen wat een ontzettend leuke kroeg d' Oude Stoep wel niet was en toen we binnenkwamen waren we het helemaal met hem eens; een gezellige, knusse, niet al te grote bruine kroeg.
Het podium had wat ons betreft wat groter gemogen, maar na wat gestapel met versterkers en het weglaten van de nodige microfoonstandaards waren we er helemaal klaar voor. Gauw een hapje eten bij de buurman ("doe mij alleen maar een extra uitje") en dan weer terug om de sterren van de hemel te spelen.

Terug in de kroeg was het opvallend stil. Nog maar even wachten dan ... na een half uur besloten we alsnog maar te gaan spelen "Het publiek zal zo wel komen" zeiden we nog.
Na de eerste set kwamen we erachter: We speelden tegen Feyenoord - PSV. Tja, je kan van Vlaardingers natuurlijk niet verwachten om dìe wedstrijd te missen.
Het bleef de hele avond dus erg rustig (qua publiek dan) Sweaty Pants speelde natuurlijk het dak eraf voor het selecte gezelschap. We hebben heerlijk gespeeld en het hele publiek zong mee en was dol-enthousiast.

We hebben ze na afloop allemaal een handje gegeven

Dennis

[ Begin ]

\n

Even naar Amerika, ben zo terug. (Door Ron)

Op een van de vele zaterdagavonden moesten we ergens spelen in Zoetermeer. Met z'n vieren vertrokken wij naar desbetreffende gelegenheid. Met z'n vieren? Ja, want bassist Jan was voornamelijk voor zakelijk naar Amerika. Hij was die dag inmiddels wel op weg naar Nederland en had vantevoren gezegd dat hij beslist op tijd zou zijn, gezien het vliegschema. Don't worry. Zet de boel maar klaar.

Geen probleem dus. Wij alles netjes voor hem klaar gezet, zodat hij gelijk kon aanvallen. Wat een luxe. Om 20:00 uur kregen wij ons eerste verzoek om het optreden te beginnen, maar nog geen Jan. Via telefonisch contact meldde hij dat hij inmiddels was geland op Schiphol. Een half uurtje nog maar. Wij verzonnen dus maar dat wij na het nuttigen van onze versnapering (hadden we allang op) zouden aanvangen. Nog een paar minuutjes geduld. Na het tweede verzoek om 20:30 uur om te beginnen konden wij nog verzinnen dat er nog wat technische problemen waren en dat we zo zouden beginnen. Na het zoveelste telefonische contact zat Jan dus ergens in de file. Rekken die boel. Geen paniek! Na het derde verzoek om inmiddels 21:00 uur moesten we nu echt iets verzinnen, want dit kon echt niet en wij werden er niet vrolijker van. Quasi relaxed (lees: overspannen) hadden we besloten dat gitarist Marcel en zanger Dennis alvast zouden beginnen met een soort van unplugged voorprogramma. OK, leuk, maar na een paar easy listening nummers (wel erg mooi van die gasten hoor) kwam er een moment dat we echt moesten gaan beginnen, want we hadden beloofd dat het een groot feest zou worden. Sweaty Pants staat immers garant voor een 'uit je dak' optreden. Het was inmiddels al vrij laat geworden, dus betraden wij het podium in de hoop dat Jan uit de lucht (geen zetfout) zou komen vallen. Zoniet, dan maar zonder bas. Het kon echt niet anders.

Wat er toen gebeurde weet ik niet meer, maar in mijn herinnering hoorde ik drummer Daan al aftikken voor het eerste nummer toen wij Jan vrolijk binnen zagen lopen. Z'n basgitaar pakte en in het startschot als het ware meespeelde. Wat een opluchting. Alsof je……………je weet wel zo'n gevoel. De rest van de avond hebben we natuurlijk het dak eraf gespeeld en het repertoire vloog (zeker voor Jan) erdoorheen. Als Jan weer contractbespreking heeft met onze platenmaatschappij in Amerika, dan boekt hij de terugreis een dag eerder. Is een stuk relaxter.

Ron

[ Begin ]

\n

Virusaanval (Door Ron)

Tijdens een van de vele succesvolle optredens in het Barbiertje in Hellevoetsluis voelde ik mij voor het optreden al niet lekker, maar dacht in eerste instantie dat ik misschien iets verkeerd had gegeten. Dat bleek dus anders want na het derde nummer kreeg ik opeens een ontzettende aanval van misselijkheid.

Het bleek dus achteraf dat ik gewoon een acute virusaanval had, want tijdens het vierde nummer hield ik het niet meer en kon geen noot meer raken. Uit mijn hoek werd het dus compleet stil. Normaal gesproken kan dat weleens gebeuren om bijvoorbeeld de gitaar te stemmen of een kabel laat het even afweten, maar nu duurde het wel heel lang en bovendien zagen de andere jongens van de band dat ik totaal was lamgeslagen. Er zat geen beweging meer in en ik was lijkbleek. Ik weet nog wel dat ik Daan de drummer nog met een laatste krachtinspanning heb aangekeken in de hoop dat hij het wel begreep en ben daarna gewoon het podium afgestapt en naar buiten ben gelopen om te proberen om met een hap frisse lucht weer bij te komen.

De jongens hadden inmiddels de eerste set afgemaakt toen ik weer naar binnen ben gegaan. Vol goede moed begon ik aan de tweede set, maar na drie nummers hield ik het opnieuw voor gezien. Ik ben daarna niet meer teruggeweest en gaan liggen in de bus. Om 05:00 s'nachts werd ik wakker, omdat Jan mij inmiddels had thuisgebracht. Wat een nacht. Totaal niets meer gemerkt van de terugreis en het uitladen van de apparatuur in onze oefenruimte. Ik ben overigens wel uitbetaald door ons management. Heel sociaal.

Reserve gitaren staan altijd klaar op het podium, maar een reserve gitarist even inschakelen, ho maar. Achteraf toch heel professioneel van de band om het optreden af te maken, zeker van gitarist Marcel die toen alle gitaarpartijen voor z'n rekening moest nemen. Ik hoop zoiets niet meer mee te maken, zeker niet als het een van de andere jongens overkomt. Dan kunnen we het wel shaken. Nee, ik heb er later niet meer om kunnen lachen.

Ron

[ Begin ]

\n

Een goed begin is het halve werk! (Door Linda)

Na het optreden in het Barbiertje van 5 januari kan er dus eigenlijk dit jaar niets meer mis gaan.
Hoeveel beter had de eerste zaterdagavond van het jaar kunnen zijn?

...............NIET!
Daarom weer enorm bedankt voor deze geweldige en sweaty avond. Hopelijk tot gauw!
Linda

[ Begin ]

\n

Net als gisteren (niet normaal) (Door Kees)

De volgende keer als ik weer een Sweaty Pants optreden bij(uit)woon dan hoop ik dat het net als gisteren zal zijn. En gisteren was 5 january 2002.
Wat kan een mens het toch naar zijn zin hebben! Het repertoire was verrassend aangevuld. Perfecte 'otherside' trouwens.
Maar alles was puik. Een ouderwets gezellige, muzikale bande. Hou vol, ga door!
Ben benieuwd naar jullie eigen werk. 'things' Is heel leuk.

Tot ziens zweetbroeken.

Kees

[ Begin ]

\n

Dennis (zang) over Sweaty Pants

Ik heb al in aardig wat bandjes gespeeld, maar nooit met zoveel plezier en zo lang als bij Sweaty Pants!

Elk optreden is weer een feest. Met als telkens terugkerend hoogtepunt Het Barbiertje in Hellevoetsluis.
We spelen daar altijd heerlijk, hebben vreselijk veel lol en een hoop steeds terugkerende Sweaty Fans
Ik hoop dat nog een jaar of wat vol te houden.

Dennis

[ Begin ]

\n

Hoe het allemaal begon (Door Dennis)

Sweaty Pants is in september 1993 opgericht door de toenmalige bassist (Emiel Zwaard) Dennis Lutz (de zanger), Marcel Bazuin (Gitaar) en Daan Zeydner (Drums).
Daan verzon (door eigen ervaring) de naam Sweaty Pants en zo heet de band nog steeds!

Na twee jaar vond Sweaty Pants dat ze nog een gitarist nodig hadden. Dat werd dus Ron Broekhart.
Door deze versterking kon het repertoire van Sweaty Pants explosief groeien en ook de kwaliteit ging met sprongen vooruit.

Eind 1998 stapte Emiel uit Sweaty Pants en verhuisde de band naar studio 52° van Ron Broekhart. Jan van der Lugt kwam in de plaats van Emiel, en hoe! De kwaliteit werd nog beter!
Sweaty Pants is nu op alle fronten sterk en uiteindelijk ook klaar voor de toekomst.

Dennis

[ Begin ]

\n