Wat een feest! De jubileumparty voor het 50jarig bestaan van de scoutinggroep stong in het teken van de seventies.
Uiteraard hebben wij ons aangepast. We speelden de hele avond in seventies-outfit en de volledige eerste set bestond uit muziek uit de seventies.
Speciaal voor de ze gelegebheid hebben wij een aantal nummers ingestudeerd. Nieuw voor ons, oud voor de rest van de wereld: La Grange van ZZ-top, My sharona van The Knack, Love is the drug van Roxy Music, Radar love van Golden Earring, Is she really going out with him? van Joe Jackson, Don't stop me now van Queen en Down down van Status Quo.
Natuurlijk waren er weer gastmuzikanten. Tino met zijn eigen interpretatie van Creep, Stijn zong Wonderwall met Mischa op gitaar en Luuk knalde Psycho van Muse de zaal in.
Tussen de bedrijven door werd ook nog even Summer loving gespeeld met Chantal
Na al het geweld van de derde en laatste set speelden we op verzoek nog even Kiling in the name, gevolgd door Het kleine café aan de haven ... heel bijzonder, maar het werkte :-)

Wederom een plaatje van een optreden. Al hadden we een valse start door een ontvanger die niet wilde meewerken en een vallende microfoon.
Het was een feest voor iemand die 18 jaar werd en iemand die 80 jaar werd! Interessant gegeven om een setlijst op te baseren, ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn ;-)
Zoals eigenljk altijd waren er veel verzoekjes, we hebben vanavond behooorljk wat uitstapjes gemaakt( A hard days night, I saw her standing there, Dancing queen, Summer loving, Living on a prayer, Back in the USSR, Creep, Basktetcase, O o Den haag en Paradise by the dashboard light.
er werd heerlijk gedanst, meegezongen, ouderwets gefeest.
'Oom Wim' was nagenoeg de hele avond achter de microfoon te vinden.

Traditiegetrouw afgesloten samen met neven Ron en Mike 'Alive'. daarna heeft Ron met birthdaygirl Cheyenne een mooie versie van Fix you gespeeld.

Een familiefeestje, altijd leuk. Neef Ron wordt 40, dat roept om een feestje.
Sweaty Pants was erbij. Er werd een speciale repetitie ingelast om met Ron's vriendin Mireille te oefenen. Ze had een mooie tekst geschreven op 'wees niet bang' van Acda en de Munnik. Sweaty Pants zou Sweaty Pants niet zijn als ze er geen lekkere rokkende versie van zouden maken - en da's gelukt. Óók zonder blaadje met tekst.
Na een zware opbouwsessie (trapje op - trapje af) en een heerlijke bak nasi kwamen de gasten binnen. Ron kwam geblinddoekt binnen en was aangenaam verrast om alle mensen én zijn lievelingsbandje te zien ;-)
We speelden drie lekkere sets, natuurlijk met in een paar nummers Mireille als gast-zangeres. Ook Ron deed nog een klein deuntje, maar greep daarna gauw weer naar een lekker drankje.
Iedereen was tevreden, veel high-fives en handjekriebel. Er werd gedanst, gesprongen en meegezongen. Een geweldig feest!
Het was wel weer even wennen, spelen in een rokerige ruimte. Nouja, in ieder geval niet in Paul's rook. Hij was de enige die naar buiten ging voor zijn peukie ...

en dat alles in het groene hart van Europoort

Het was een prachtige dag. Warm, zonnig, de eerste echte warme dag van het jaar.
We zouden om zes uur gaan opbouwen in Kijkduin, daarna eten met de feestvierders en om negen uur spelen.
Dat liep even anders. De uitbater belde. Of we om kwart over acht konden komen, opbouwen en om negen uur spelen.
Nou, wij zijn de lulligste niet. Zeker niet als dat betekent dat we nog wat langer van de zon kunnen genieten.
We namen een klein setje, geen monitors, alleen in-ear voor Marcel en Dennis. Daan en Beug vangen genoeg op vanuit de mainspeakers.
Het was nog wel even zweten hoor, Henk was er niet bij, Beug kwam direct vanuit een ander optreden en Daan kwam direct uit Breda. Maar geen zorgen, alles komt goed.
Precies om kwart over acht stonden we op de boulevard van Kijkduin. Spulletjes uitgeladen, opgebouwd en spelen om iets over negen. Soundcheck? Neeee. Niet nodig. We hebben Paul.
Geluid was in een mum van tijd in orde ... voor het publiek dan. Daan hoorde niets van de zang. Da's toch wel lastig. Daan heeft veel 'kjoes in de zang' en als je die niet hoort kan dat voor verrassingen zorgen.
Paul was ook hier de oplossing. Hij brulde vanaf de zijlijn mee. Dát hoorde Daan dus wel ;-)
Reacties van het publiek waren super. Er werd continu gedanst. De muziek ging erin als koek.
Nog een paar speciaaltjes gedaan. 'Are you kidding me', 'Crazy little thing called love' en, geloof het of niet, 'O, O, Den Haag'

't is een vroegertje geworden. Publiek was op. Allemaal vroeg naar bed. En wij dus ook.
Het was weer fijn!

't was wat druilerig en ik was al de hele week niet goed bij stem. 'Als dat maar goed gaat' dacht ik nog. Een week lang thee met honing, pilletjes opgezogen, veel (water) gedronken en op de dag van het feest zo min mogelijk gepraat. Geloof me, dat is voor mij een hele prestatie.
We verzamelden vroeg, alles verliep vlot en in Rotterdam wachtte een uitdaging; opbouwen mocht vanaf half zes, maar geluid maken pas vanaf acht uur. Op zich geen probleem, aangezien we pas om half tien zouden gaan spelen, maar vanaf acht uur zouden er ook al gasten binnenkomen.
Geen soundcheck dus ... maar dat zijn we inmiddels wel gewend.
Inmiddels ben ik ook gewend aan draadloos spelen en oordopjes in. Alleen waren we die vergeten. Toch maar evn met Paul richting oefenruimte gegaan om dat laatste koffertje op te halen.
Toen we om acht uur terug waren stond alles al klaar om te knallen en kwamen er al gasten binnen. Snel even wat eten. Lekker. Geen rotzooi. Precies op tijd weer terug in de zaal. Mister DJ zou de muziek voor de openingsdans opzetten, daarna mochten wij, dus:
Wachten op de muziek voor de openingsdans.
Wachten op de muziek voor de openingsdans.
Wachten op de muziek voor de openingsdans.
Die stond op een ipod en niet op plaat. oeps. Uiteindelijk heeft Jan de openingsdans gered door een mcGyver actie :-)

En toen mochten we. De dansvloer stond vol. En bleef vol. Door de tijdsdruk moesten we een paar nummers schrappen, maar natuurlijk niet veel. We speelden gewoon wat langer door. Daar was de meneer van Stroom het niet helemaal mee eens, maar het publiek en vooral het bruidspaar wel!
De vonken sprongen er vanaf. Nauwelijks graspolletjes, behalve dan misschien in onze nieuwe aanwinst, Umbrella van The Baseballs, maar dat maakte niets uit. Het nummer stond, iedereen zong mee. Volgens mij heeft niemand het gehoord (ssst!)
Het was een geweldig feest. Een geweldig optreden. Er werd gedanst, gezongen, gesprongen, gecrowdsurft.
Het was ge-wel-dig!

Tja, nu Beug dan eindelijk zijn giglog heeft opgehoest, mag ik ook ;-)
BarBiertje ... het is en blijft een tweede thuis voor Sweaty Pants, een warm bad van bier, koffie, natte ballen en zweet. Ook nu weer. Nog steeds dezelfde kroeg, dezelfde band, dezelfde mensen achter de bar, maar iedere keer weer bijzonder. Deze keer was een aantal van mijn nieuwe collega's erbij (maar niet allemaal) supergaaf!
Zoals wel eerder, vorig jaar bijvoorbeeld, begon de week voor mij met een stevige verkoudheid, staartje van een griep. Dat moeten we natuurlijk niet hebben. Maar ik zou me er wel doorheen slaan.
Lief aangeboden dropshot wees ik vriendelijk, maar resoluut van de hand. Als ik terugdenk aan mijn vorige dropshot avontuur krijg ik spontaan weer hoofdpijn en begin ik te wankelen...
Cees was er door omstandigheden niet bij, maar hij vergat me niet te laten lachen. Tijdens mijn mentale en anti-influeanzale voorbereidingen zat te stomen onder een handdoekje in de zon, riep Cees mij een "buut Dennis" toe. We hebben "Rain on me" aan hem opgedragen. Jammer dat je er niet bij was, maatje.
Paul zat in Amerika (Dat ligt toch in het zuiden van het land?), gelukkig was Henk erbij, maakt Shirley wat foto's en heb ik Menno kunnen strikken om erbij te zijn voor de broodnodige knoppenschuiverij, herniaopwekkers en het verwerken van de consumptiebonnen.
Thanks Menno!

Wat kan ik verder nog zeggen ... we speelden weer heerlijk, ik heb weer genoten van de mannen met instrumenten en de mensen in de kroeg.
Daan, Jan, Ace, Beug, wat zou ik zonder jullie moeten...
Lag het aan mij, of klonk die snare extra-vet? Zat er wéér meer gevoel, meer kloten, meer dynamiek in de nummers die we speelden? Het was weer Feest. Mijn stem hield het prima, al bleek "vertigo" aan het eind van set 2 nét wat te veel van het goede - getuige een kleine hapering in de latere refreintjes.
Gelukkig had "Blue days" daar niet onder te leiden, wederom opgedragen aan diegenen die er niet meer bij kunnen zijn - we vergeten ze niet.

Als Shirley in de zaal is moet ze natuurlijk een deuntje meezingen. Ja Patrick, je hebt gelijk dat Kids wat afgezaagd wordt, maar verzin maar eens een ander duet waarbij je niet in slaap valt en dat muzikaal verantwoord is.
Weer lekker doorgeknald tot 02:40 (jaja, TIEN minuten later, Beug) en we waren eigenlijk nog niet klaar.
Bij het chillen aan de bar, met een bakkie leut en wachtend op een tosti, hebben we tóch nog in intieme, acapella-setting "Oog in oog" gezongen voor de dames die de hele avond weer voor ons hebben gezorgd (wéér bedankt, Sas, Wendy en Linda)

's-morgens om half zes lag ik in mijn mandje, twee-en-een-half uur later stond ik weer boterhammetjes te smeren en tenten te bouwen ... maar ik klaag niet. Het is het allemaal waard.

Wat mij betreft komen we dit jaar nog een keer terug.
In ieder geval nog een benefietconcert in het BarBoertje in oktober ... beloofd is beloofd.

JAJA, het werd weer eens tijd voor een Bar Biertje!!!!

Goed....een afgezaagder begin van een giglog kan je niet krijgen, maar ook wij worden ouder en dus wordt het steeds moeilijker origineel te zijn begreep ik van het thuisfront.....oh well!

Alles behalve afgezaagd was onze gig! Het begon uiteraard weer met het her en der vandaan plukken van onze back-line. De ene helft vind je in onze oefenstal en de andere helft weer in de opslag en de restanten van een drumstel in de wat zuiderlijke regionen van Nederland. Iedereen zorgde in ieder geval, dat hij het zijne ter plaatse kon krijgen en dat is wéér gelukt. Ik heb op weg naar Hellevoet Henk opgepikt (die voor ons optreden weer de dag erna vrij had genomen om er bij te kunnen zijn) en Dennis had Menno meegenomen om voor het geluid zorg te dragen. Bij Het Barbiertje was "Jazz" al aanwezig om ons voor de voeten te lopen, de bedrading bij de effectpedalen te checken (zie de foto's), het balletje vooral NIET los te laten en volume pedalen weer uit te duwen als het te lang duurde, maar God wat een gaaf beesie! Het was even wachten op Daan, want bij Daan was onderweg "het licht uitgegaan". Tja....rockers hè.
Niks ernstigs hoor....Daan heeft nu een nieuw bolletje.

Opbouwen én....effe wachten. Het was deze keer wel even wachten op wat publiek. Niet dat dat echt hinderlijk was, maar écht druk was het nog niet om 22.30 uur. Om 22.45 uur gewoon begonnen en zoals het eigenlijk altijd gaat bij een optreden van ons in Het Barbiertje stroomt het publiek gaandeweg naar binnen en loopt het zo toch nog vol. Wanneer we speelden stonden ze binnen en tijdens de pauzes stond men buiten.....te roken. TJa, wat dat betreft is het begrijpelijk wat de regerig doet, maar het haalt toch wat van de charmes van een muziekcafé weg, maar goed.

Drie lekkere sets gespeeld met wat oud werk, wat nieuw werk waarbij ik in het begin weer eens even `bas` gespeeld heb voor 37 seconden, want de zender van Jan hield ermee op. Maar ja...dat vangen we gewoon even op natuurlijk.
Andere plug en gaan. We waren weer lekken op dreef en onze trouwe fans waren even enthousiast als de vorige keren. Ik denk, dat we Patrick maar eens een soort van Hellevoet-ere-sweaty-burger-pants-man moeten maken of zo, want hij is er gewoon ALTIJD en altijd even meelevend en enthousaist. Nog bedankt voor je bericht in het gastenboek man. Altijd leuk.
Om 2.30 uur was het na een dubbel laatste nummer echt afgelopen, helaas.

Na het opruimen zijn we, met een tosti voor diegene die wilden, weer huiswaats gereden. Al met al is het dan toch nog zo'n 05.00 uur als je zelf naar bed gaat en....eerlijk is eerlijk, dan merk je dat je tóch wat ouder aan het worden bent.

Tja....Nederland nog wat! Uitslag 3 nog wat. Gedronken 3 bier en nog wat. Het was wat en ook weer niks.

Het is een rare bedoening als Nederland weer eens in een voetbaltoernooitje mee doet en door de voorrondes komt. Ik moet eerlijk zeggen, dat het me wel verbaasde en ik het wel spannend vond hoe ver ze zouden komen. Nou...tot zo ver dus! Het was de avond van de kwartfinales en Nederland speelde tegen Rusland en wij speelden in Breda. 's Middags het spul gehaald en de rit naar Breda ging voorspoedig. Aldaar aangekomen was het opbouwen een kleine moeite, want je kon zo ongeveer voor de deur parkeren. Alleen, nadat we opgebouwd hadden kon het halve zwik weer naar beneden, want er hing een scherm achter waarop later menig mensch ging kijken hoe Nederland het onderspit zou gaan delven. Helaas!

Nadat alles uitgesproken was en iedereen een handje had gehad en de jongens weer onder de douche stonden, konden wij beginnen. Wat wel een klein beetje rot is, is dat je je, nadat je vanaf 18.00 uur hebt opgebouwd, een stokbroodje kruidenboter vooraf, een heerlijk biefstukje als hoofdgerecht hebt gegeten, een biertje hebt gedronken, twee ijsjes hebt gehad (ik wilde de smaak van het ijsje van Jan ook proeven en Jan die van mij) even hebt gezeten om uit te buiken (tot 23.15 uur) met een colaatje of 5 wel weer even moet opladen. Maar dat bleek sneller te kunnen dan ik verwacht had. Het feestje barste los nadat al het publiek, dat niet in het zaaltje thuishoorde weer naar een ander zaaltje was gebonsjoerd. Op de deur stond nu niet meer NEDERLAND-RUSLAND, maar BESLOTEN FEEST. Tja....geen gelu...

We zijn begonnen met Back in the USSR....nadat dit gevraagd was. We hebben een aantal flinke sets gespeeld en het publiek was enthousiast tot de laatste minuut. Veel mensen bleven op de dansvloer staan....(bij gebrek aan stoelen?)Die laatste minuut werd wel ongeveer een half uur opgeschoven. Net als in de wedstrijd zaten ook wij in de verlenging. Net echt! We hebben heerlijk gespeeld tot een uur of 2 met hier en daar wat kleine foutjes, maar dat hoort bij muziek maken én is slecht te horen door de "doppen". Het was wel hard, maar lekker jongens! Weer genoten van jullie aanwezigheid en het was fijn tegen jullie gespeeld te hebben! Dus eh.....boks!

Een bijzondere avond, dat was het zeker. De 'avond' begon al 's middags. Om vier uur verzamelen bij de opslagruimte, om half zes in Breda en pas uren later beginnen met spelen.
De reden is simpel; de kwartfinale van de EK, met alle bijbehorende verlengingen.
Het opbouwen was zo gepiept, daarna snel wat soundchecken en daarna de mirofoonstandaards en de hoge bekkenstandaards van het drumstel verwijderen. De wedstrijd werd namelijk op een scherm achter het podium vertoond.

Breda was oranje. Het Ginnekenplein, waaraan Boerke Verschuren zat vol oranjesupporters achter een batterij Flatscreens. In elke kroeg stond de (meestal enorme) TV aan, er was geen ontkomen aan de oranjekoorts. Genodigden van het feest waarop wij speelden kregen een keurig polsbandje om en konden zich zo in de oranjepoel begeven zonder hun portomonee.

Wij vonden een mooi plekje uit de drukte, naast de kroeg, ZONDER TVscherm. De bediening had ons al snel gevonden, dus we werden keurig voorzien van de nodig drankjes.
Helaas was de hele crew verhinderd, sjouwen, opbouwen, we moesten het allemaal zelf doen. Geen Paul of Cees achter de knoppen, geen Henk met bier, maar gelukkig hadden aqua d'Anique. Er is aardig wat water doorheen gegaan in de enorme warmte van de kroeg, ja, je leest het goed: water. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen bier is gedronken ;-)

Na de verpletterende nederlaag voor Oranje werd er nog wat opgeruimd, konden we verder met opbouwen, werden de niet-genodigden weggestuurd en konden we eindelijk beginnen. Party time!
We trapten af met - hoe toepasselijk - 'Back in the USSR' en meteen was de dansvloer bevolkt. Dat is zo gebleven tot we stopten. Omdat we zo laat begonnen speelden we twee lange sets in plaats van drie kortere.
De twee nieuwe nummers (Smooth Criminal en Love love love) gingen erin als koek.
De reakties waren zeer positief, toch waren er flink wat muzikanten te vinden in het publiek :)

We hebben heerlijk gespeeld; onze eigen muzikale verlenging, feest feest feest! Bijna twintig penalties per helft en nog twee in blessuretijd. Ze waren stuk voor stuk raak. Weinig foutjes, superstrak. Misschien een beetje te hard op het podium, maar vanuit de zaal waren er geen klachten, aleen maar blije, dansende, enthousiaste feestgangers en daar gaat het om.
Al met al viel de tijd nog wel mee, zeker voor Daan die eindelijk weer eens in zijn hometown kon blijven, ik stapte om half vijf tevreden in mijn mandje.

Ik zou het zo weer doen, maar laat dat voetballen dan maar zitten.

Het was een BarBiertje-waardige avond. Alles klopte.
Iedereen was op tijd bij de opslag, we zaten in no-time in Hellevoetsluis en vanaf het moment dat we voor de deur stonden tot we klaar waren met opbouwen zat niet meer dan veertig minuten!
Het is net een puzzel die je al honderd keer hebt gemaakt. Je weet precies waar de stukjes moeten liggen.
Daan speelde hier voor het eerst met zijn drumrek ... het paste, al kost het hem wel wat gewurm om er tussen te komen. (Misschien is het podium een klein beetje kleiner geworden?)

Zoals gebruikelijk was het totdat we begonnen met spelen niet zo druk. Natuurlijk waren de gebruikelijke fans al wel aanwezig, zodat we nog even konden babbelen voor het echt druk was.
De nummers gingen erin als koek, we speelden ze heerlijk weg en het publiek ging ouderwets uit zijn dak. Al heel snel kwam het eerste verzoek, "alles is liefde" ... de vonken spatten er vanaf!
Tijdens het laatste nummer van de eerste set stond er ineens een camera voor onze neus. Later begrepen we dat die van Nova was. De woensdag daarop hadden wij dus onze five seconds of fame bij Nova! (letterlijk vijf seconden)

tijdens de tweede set hadden we een klein momentje van bezinning. We spelen al een tijdje "Blue days" bij elk optreden. Nu voor het eerst kon ik het uitgebreid opdragen aan Wanda, een van onze fans van het eerste uur, die al bijna een jaar niet meer bij ons is. We speelden het met gevoel, met een snik. Kippevel

We speelden een paar "nieuwe" nummers, althans, nieuw voor het BarBiertje. Alles is liefde was al genoemd, "she's not there" was een waanzinnig succes en ook "Kids", waarbij MeZus Shirley nog even meezong was een daverend succes.

De reacties achteraf waren lovend, getuige de krabbels op hyves, telefoontjes, emails, SMSjes en de berichten in ons gastenboek.

Ik heb genoten ... wanneer mogen we weer?

't begon niet zo geweldig. Paul was door zijn rug gegaan en Henk was er niet bij. Cees was dus de enige roadie. Beug moest tot laat werken en zou pas na het eten komen.
Bij de opslagruimte bleek dat er een microfoonstandaard te weinig was en ik was mijn telefoon kwijt.
Opbouwen op twee vierkante meter is ook niet het allerleukste dat je als band mee kunt maken ... maar Sweaty Pants is Sweaty Pants en binnen de kortste keren was het weer lol. Meneer Kurk zelf had een heerlijk hapje klaargemaakt en de fans begonnen binnen te stromen.
Om half elf begonnen we. Wel even wennen natuurlijk, spelen op een postzegel. En zonder microfoonstandaard. Ik kan wel zonder, maar Ace, Beug en Daan natuurlijk niet.
De sfeer was prima, het geluid op het podiumpje kon beter, maar was blijkbaar in de rest van de kroeg prima in orde. Geen gezeur dus; doorspelen!
en het ging lekker. De sfeer was prima en het publiek zong en danste lekker mee. Op het podium was natuurlijk geen plek om te dansen. Eigenlijk was er ook geen plek om iets meer te doen dan ademhalen, maar het lukte prima, en ik heb niet een keer op een gitaareffect gestaan! Wel heb ik een paar dagen lang de afdruk van een gitaarhals en 'Gibson' in spiegelbeeld op mijn gezicht gehad, maar dat mocht de pret niet drukken!

Aan het eind van de tweede set werd het wat rustiger in de kroeg. Blijkbaar kon niet iedereen vrijdag vrijkrijgen, jammer, maar we speelden gewoon verder.
Aan het eind van de derde set (KNALLEN!) begon het ineens weer druk te worden. Niet zo heel vreemd, als om een uur de andere kroegen sluiten, komt iedereen natuurlijk nog even buurten bij de Kurk!
Om kwart voor twee moesten we echt stoppen. Voldaan begonnen we ons met instrumenten en apparatuur tussen het publiek door te wurmen.
Op naar de volgende Kurk-experience!

Tja....Het Barbiertje
Als vanouds gingen we bijtijds weg en kwamen we ook bijtijds aan. Het opbouwen ging voorspoedig en ruim voor aanvang waren we klaar met bouwen en "hadden we geluid". Tijd veur een (bar)biertje. Een kwartiertje later dan dat eigenlijk de bedoeling was werd de eerste set ingezet. De sfeer zat er vanaf dat moment al goed in, alleen was het op dat moment nog vrij rustig in de kroeg. Het publiek kwam op gang en voordat je er erg in hebt staat er een complete kameraploeg voor je neus! Lachen! Het bleek voor een item in NOVA te zijn. Hoe dan ook; We komen op TV! (Sjon, eat yourt heart out).

Na een pauze kwamen wij en het publiek trouwens pas goed los. Verzoekjes her en der. Nieuw spul als "alles is liefde" , "She's not there" en "Rain on me" spoot eruit en ging erin als koek. FEEST als vanouds in het Barbiertje. Voor het podium kwam het publiek letterlijk en figuurlijk steeds dichterbij en zelfs onze lichamelijk uitgedaagde medemens ging met stoel en al uit zijn dak. Het ging hard en vol erin. Het was alsof ze er voor ons waren...en wij voor hun. Tijdens de derde set kreeg ik ineens last van kramp in mijn linkerhand. De pijn viel wel mee, maar mijn vingers wilde even niet meer. Gelukkig was ik dit na wat rekken en strekken na een minuutje of 2 weer kwijt en "daar ging ik weer".

Tot het eind was het een feest om er te zijn en te spelen en zelfs na de finale om 02.30 uur als in "killing in the name..." wilde het publiek meer.......

Het is altijd een raar gevoel van genot als publiek helemaal het dak eraf sloopt voor de band waarin je meespeelt. Alles valt op zijn plek en je speelt dan ook intenser. De ervaring met de jongens tijdens een nummer is intenser. De avond is intenser... en geloof me. Da's puur genieten!

Hellevoetsluis bedankt!

Een feest ... een twaalf-en-een-half jarig huwelijksfeest. Leuk! ;-)
Wat moet je daar spelen? Dat is altijd weer de vraag.
Daarvoor moet je je publiek kennen, en in dit geval was dat zo. Daarvoor moet je de wensen van de opdrachtgever kennen.
Bruid en bruidegom, Martin en Hellen, vaste Sweaty Pantsfans, wilden gillende gitaren. Live, Black Crowes, Greenday, Pearl Jam. Het is hun feestje, dus dat moeten we zeker gaan doen. De rest van de gasten komen natuurlijk niet voor de band. die willen kletsen. Vooral aan het begin van de avond.
De oplossing? Opbouwen! We beginnen met een lekker lange unpluggedsessie, daarna opbouwen naar de heftige muziek.
Helaas liet de techniek ons een beetje in de steek. Het duurde een aardig tijdje voordat de apparatuur werkte zoals we wilden. We begonnen duss later dan gepland. En tijdens de unpluggedsessie bleek ook nog eens dat de combinatie van acoustische gitaren, harde gladde vloeren en monitors geen fijne combinatie is. Er klonk wat gepiep.
Toch ging het lekker. De nummers waarbij Daan de Cajon bespeelde gingen lekker, maar Daan kon zijn eigen spel niet goed horen. Hij verhuisde weer naar zijn drumstel en toen ging het echt lekker lopen. Langzamerhand komt het publiek wat dichterbij.
Een hele kluwe kinderen danste en sprong en gleed op het linoleum.

Tijdens de tweede set ging het echt soepel. De volwassenen gingen dansen. De kinderen gingen slapen. Oude bekende nummers kwamen voorbij. Ik zong samen met Wim (ooit de zanger van Ocy 72) 'Some kind of wonderful' en daarna met Shirley 'Kids'.
Bij de derde set was het feest compleet. De muziek werd harder, we rockten dat het een aard had. Jammer genoeg gingen er steeds meer mensen de kinderen naar bed brengen.
Samen met neven Mike en Ron speelden met 'Alive' nog even het dak eraf. (Daarna nog even 'Bohemian Rhapsody' geplaybackt)

Al met al hebben we lekker gespeeld. Het bruidspaar en het publiek waren tevreden.
We hebben het toch maar weer mooi gepresteerd om, ondanks een paar graspolletjes en een keelontsteking, alle nummers tegelijk te eindigen (en dan speelden we ook nog allemaal dezelfde nummers!)

En dat is allemaal in Pernis gebeurd.

Tja....Het was weer zweten. Lampen, publiek, verplicht blijf-dicht-bij-jezelf-outfit. En toch helaas. De set, die gespeeld werd was mooier dan ooit, was meer Sweaty dan ooit en we waren meer band dan ooit. We zijn zeker gegroeid in de tussentijd. Ik ben nog niet helemaal zeker of we wel de Sweaty Pants richting ingegroeid zijn, maar we zijn wel naar mijn gevoel dichter naar elkaar gegroeid. Er is in de oefenruimte weer gepraat over setlijsten, kleding, muziek, arrangementen, hoe gaan we beginnen, hoe maken we het slot....

Iedereen afzonderlijk heeft zijn ding gedaan en samen hebben we het tot hier in een battle geschopt. We zijn gewoon één van de betere bands van zuid-holland geworden. En dat is toch iets om trots op te zijn voor vijf "gewone" jongens toch?

Weer een cliché, maar ook dankzij de fans, het publiek, andere bands die toch speciaal voor jou komen heb ik een leuke, spannende en insteressante tijd gehad in de clash. Bedankt iedereen, die er voor ons was. Niet in de minste plaats onze crew, waarvan mensen gewoon de volgende dag vrij nemen om te komen! Bijzonder!

Tja....geen giglog, maar een gevoelsuiting van een "gewone gitarist, die in een gewone band gewoon zijn ding doet en gewoon meegenomen wordt in een bijzondere groep mensen"

Dank allen!

Beug

We hadden niet verwacht dat wezouden meedoen, we hadden zeker niet verwacht zo ver te komen, maar we hadden wel gehoopt te winnen.
Natuurlijk, Bonk! was een van de beste bands. En tachtig had absoluut de meeste fans meegenomen, maar toch hoopte ik stiekum op een plaats in de finale.
Ik heb ook sterk het vermoeden en het gevoel dat we dichtbij waren, heel dichtbij. Het concertverslag was over Sweaty Pants toch erg positief:

"5-mans Rock coverband Sweaty Pants uit Delft is in korte tijd uitgegroeid tot een band die de middelmaat ontstegen is. Met goede uitvoeringen van repertoire van o.a. Franz Ferdinand, Kane en Racoon vond Sweaty Pants veel waardering, ook bij het publiek. Instrumentaal en vocaal een zeer aangename coverband. I can’t sleep without you van Golden Earring staat vanaf vrijdag in ‘The Clash Tiplijst’."

Anyway, we doen het natuurlijk voor de lol, voor het publiek, voor de muziek.
Het was wel even vreemd om als tweede band te spelen. Veel publiek was er nog niet. Tenminste, niet zoveel als later op de avond. Er waren genoeg Sweaty Friends in de zaal (alleen niet genoeg om de publieksprijs mee te pikken) Natuurlijk was K-beng er, oud-collega's, afvaardiging van het BarBiertje, Familie, vrienden, collega's.

Ondanks dat we ons niet helemaal hadden kunnen opladen zoals bij de vorige clash-avonden, waren we superscherp. Zelfs de soundcheck (20 seconden Dani California) was superstrak.
we letten er goed op om tijdens het openingsnummer (Take me out van Franz Ferdinand) al zo energiek over te komen als maar mogelijk was. Daarna I cant sleep without you. da's natuurlijk een inkoppertje, staat al jaren en jaren op het repertoire, we speelden routinematig het nummer weg en ik had dan ook de tijd om wat energie op te doen en me voor te bereiden op de ballad, Blue days van Racoon, die daarna kwam.
Prachtig gespeeld door Beug, emoties stroomden door me heen en naar het publiek. Verbazingwekkend om te zien hoeveel mensen het nummer eigenlijk kennen en meezongen.
Daarna geen tijd om de brok in mijn keel weg te slikken, want de mannen zetten Hump de bump alweer in! Man, wat ging dat lekker. Een betere versie nog dan onze single in de hitlijst. Er stroomde een enorme tsunami van energie door me heen, zomaar het publiek in. De nieuw verzonnen overgang naar Tunnel vision van Lenny Kravitz ging vlekkeloos en wat ging dat nummer lekker ... een weekje eerder nog hadden we het eind van de Tunnel (vision) verbouwd, zodat Beug daar een scatsolo kon doen. Heerlijk, eerst alle schuiven dicht, daarna alle regionen open en knallen!
Daarna alles is liefde. Ook pas twee keer geoefend, maar we speelden het met een overtuiging alsof we het al jaren en jaren speelden. Het publiek ging helemaal loos. Het nummer is nog heel erg nieuw, maar zooo herkenbaar, zo krachtig, zeker met het waanzinnige gitaarpartijtje van Ace, misschien wel beter dan de versie van Pascal Jacobsen ;-).
Daarna alweer de afsluiter, Rain on me, net zoals in de kwartfinale. Het laatste restje dak spetterde eraf, knallen, springen, dansen, een perfecte sprong vanaf het drumpodium (en een goede landing) en toen was het klaar. Afwachten, hopen, lol maken met de fans.

De reacties vanuit het publiek waren hartverwarmend. Een aantal mensen had ons al een tijdje niet zien spelen en zij gavan allemaal aan dat we gegroeid zijn. Eigenlijk was iedereen het erover eens dat we energie uitstraalden en lol. Dat we strak waren (de strakste band van Delft?), dynamisch en professioneel.
Ik voel me trots en gevleid.

Bedankt fans!

Zo doe je mee voor de lol, zo doe je mee om te winnen. Tja, de voorronde was leuk en ook leuk om te winnen, maar dan wil je die kwart finale toch eigenlijk wel winnen... En daarmee kreeg ik toch wel een beetje de zenuwen, want hoe goed zijn we nu eigenlijk? Goed genoeg om betere bands te verslaan? Ja, blijkt dus nu en dat is erg lekker om te weten :-)

Op de avond zelf nog best last van de zenuwen, maar op het moment van ombouwen viel dat weg. Snel alles neerzetten en wel zo dat het net niet klote staat en dan maar gaan. Soundchecken met een heftig refreintje was een goed idee van Dennis, want het sloeg niet meteen dicht bij het eerste nummer. Wat kan ik er over zeggen? Alles kwam weer eens op het goede moment samen, kennelijk pieken we als we samen spelen en loopt het gewoon. Ook nu; strak gespeeld (lekker hè Jan), goede show (way to go Beug), veel overtuiging (Dennis, Marcel - wow).

En dan komt na afloop John het podium op om ons af te kondigen. En krijgen we (als enige) een dik compliment! Hee, dit zou wel eens wat kunnen worden denk je dan. Als je dan bij het afbreken ook nog te horen krijgt dat we een verzorgd optreden heben neergezet wat echt vele malen beter was dan de vorige keer; dan ga je er in geloven. Als dan alle bekenden (muzikanten!) aangeven dat ze niet snappen als we niet winnen denk je al bijna dat de buit binnen is.

Desondanks was er een grote ontlading toen de vakjury winnaar bekend werd gemaakt: hebben we 't em weer geflikt. Nu op naar de halve finales, ik ben benieuwd wat we er van kunnen maken, ik heb er zin in en ik wil gewoon weer winnen - ik denk dat we dat stiekum allemaal wel willen. En eerlijk gezegd denk ik dat we het ook kunnen winnen.

Paradiso here we come.

Tja, what can I say ... ik ben ongelooflijk trots. We zijn door naar de halve finale!
Ik ben tegenwoordig niet meer zou nerveus voor een optreden, maar vrijdagmiddag begon het toch wel te kriebelen.
Ik heb wel 100 keer mijn tas gecheckt "heb ik alles wel bij me?" "Zal ik toch maar wat anders aantrekken?" Sjessis, ik leek wel een vrouw! Natuurlijk had ik ook last van mijn keel, een verkoudheid die al een paar weken dwars zit. 'zal je net zien, maarja, dat gebeurt volgens mij bij elk optreden.
Samen met Cees en Ace naar Rotterdam gereden. We moesten er om 19.45 zijn, we kwamen 5 minuten te laat binnen. Twee uur later vond de briefing plaats waarvoor we ons zo hadden gehaast. Geen probleem dus. Het verhaal van John was wel bekend: afbreken en opbouwen in een kwartier, doe je best, heeft iedereen consumptiebonnen??

Eindelijk was het zo ver: Just us trapte af. Leuke club, leuke nummers, lange haren en tatoos. Jammer dat de geluidstechnici blijkbaar niet doorhadden dat de zangeres bijna onhoorbaar was in de zaal. Tot onze schrik speelden zij "Rain on me" van Kane. Die stond ook op ons setje. We hebben nog even getwijfeld of we die nog wel moesten doen, maar hebben uiteindelijk toch maar het risico genomen en hem op de lijst laten staan. De drummer speelde linkshandig. Ik zag Daan al koortsachtig calculeren of hij dat in een kwartier zou kunnen ombouwen naar rechts-handig, want het leek erop dat Ronnie Sober geen drumstel zou gebruiken!

Toen Ronnie Sober en de Tobbers dan uiteindelijk aan de beurt waren, bleek dat ze toch het drumstel ombouwden. Daan kwam wat tot rust ;-) goede muzikanten, originele act, niet onze muziek.

Als laatste speelde Maximum overdrive. Vanavond een U2 tributeband. Jammer genoeg was de zanger in het tweede nummer al stukgeschreeuwd. Blijkbaar stond het geluid op het podium te hard... De zanger vertrouwde mij toe dat hij ook nog vol hutspot stond van het Leidens ontzet. Ik miste ook een delaytje op de gitaar. Dat is toch wel noodzakelijk bij U2werk!

Ons optreden was tussen Ronnie en Max ingeklemd. Tijdens de opbouw waren de zenuwen, die waren wegge-ebt, weer aan het terugkomen, maar vanaf de eerste noot die we speelden, viel dat helemaal van me af.
Iedereen speelde de sterren van de hemel, Daan drumde zelfs de haren van zijn hoofd!
De bandeleden stonden zichtbaar te genieten van het spel en de reakties van het publiek. Wat een energie! Wat een plezier! Beug steeg boven zichzelf uit tijdens zijn solo in Neon. Pakte de aandacht van het publiek en speelde een heerlijke solo. Ace speelde de sterren van de hemel en straalde een enorme energie uit retestrakke partijen. Jan stampte als vanouds en ging helemaal loos in zijn Hump-de-bump partij. Een enorme lach van oor tot oor.
Daan knalde superstrakke partijen, sloeg een bekken neer en genoot zichtbaar. Hij had zelfs nog even tijd om te poseren.
Ikzelf heb ook met volle teugen genoten. Het was voorbij voor ik er erg in had en deed nieteens pijn! Heerlijk!

Dit was onze set:
Love rears its ugly head (Living colour)
Misschien niet de eeuwigheid (Bløf)
Neon (John Mayer)
I can't sleep without you (Golden Earring)
Hump de bump (RHCP)
Everything about you (Ugly kid Joe)
Rain on me (Kane)

Niet alle nummers voor de handliggend, maar wel lekker. Het is natuurlijk een enorme uitdaging om een optreden opte bouwen in een half uurtje tijd, maar ik denk dat we daarin wel geslaagd zijn.
Starten met Love rears it's ugly head was volgens mij een goede keus. Bombastisch, herkenbaar, vet, maar niet te hard of te snel.
Misschien niet de eeuwigheid is dan misschien niet het bekendste nummer van Bløf, maar wel onmiskenbaar Bløf. Een mooie ballad, waarna we weer konden opbouwen naar de climax.
Neon van John Mayer is ook niet heel bekend, maar wat mij betreft een van zijn beste nummers. Beug ging helemaal loos met zijn scatsolo. Het publiek kende het nummer misschien niet, maar zij hebben genoten, net als wij. De reacties op Neon spraken boekdelen.
I can't sleep is natuurlijk een inkoppertje. Volgens mij spelen we het al (bijna) 15 jaar. Iedereen kent het, iedereen kan het meezingen, en dat gebeurde dan ook.
Hump de bump zit ook nog maar kort in ons repertoire. Een ontzettend lekker nummer waar meer in zit dan je zou denken! Red Hot Chili Peppers old-style.
everything about you zou eigenlijk de afsluiter worden. een lekker rocknummer met een te gekke solo van Ace waar ik ook mijn steentje aan mocht bijdragen :-)
De echte uitsmijter was Rain on me van Kane. Een echte knaller die uit onze tenen kwam. De paar sterren die nog aan de hemel stonden donderden nu ook omlaag. Wow.

De opkomst van 'fans' was ook overweldigend. De voltallige crew, vrienden, familie, collega's, oud-collega's uit het hele land en niet te vergeten de bijna voltallige cast van K-beng stonden ons bij. En hoe!
Ik hoop van harte dat ze er bij de halve finale ook weer bij zijn!!

We hadden het in Breda verwacht, maar het werd uiteindelijk Delft; ons eerste optreden op een straatfeest. Belangeloos, voor de lol, voor de BBQ.

De dag begon voor Cees en mijzelf met het opbouwen van de tenten, opblazen van de springkussens en aansluiten van de tap terwijl de kids de speurtocht deden.
Om half vijf reden er drie volgeladen auto's de straat in, ik had net de trommels bij buurvrouw Wil uit de schuur gehaald.
De witte (grootste) tent was voor ons. We pasten er net in. We moesten wel een klein beetje ruimte winnen door een afdekzeil (of afzeikdel) aan de tent te plakken, maar toen stonden we ook droog. Niet dat het regende, maar toch stonden we droog.
Om vijf over zeven merkten we dat we al vijf minuten te laat waren. Gelukkig merkte de organisatie er niets van.

We trapten rustig af met 'Misschien niet de eeuwigheid' en doorliepen de dynamische setlijst die Beug had gemaakt. Van zacht naar hard, van rustig naar heftig.
Chapeau, Beug!

Tussen de setjes even met Jan naar de opslagruimte gerereden om een beetje licht te halen (DJ Tim was er vanuit gegaan dat wij wat meenamen, wij dachten dat DJ Tim weer licht mee zou nemen :-( )
De tweede set ging ook erg lekker, twee verzoekjes gespeeld. 'I alone' en 'Hump-de-bump'. 'Neon' ook gepseeld. Voor het eerst live... en hij ging lekker. Wat een gaaf nummer is dat toch.
Heerlijk gespeeld alles klonk lekker. Ondanks de kouwe klauwen van Beug en Daan. Tja, het werd wat later en dus ook kouder.

Rond tienen stond de politie(letterlijk) op de stoep. Om geen verkeerde indruk te geven heb ik even aangekondigd dat 'Basketcase' en 'Creep' Absoluut niets met de politie te maken hadden. Voor de zekerheid 'Killing in the name' maar niet gespeeld.

Het was een groot succes. Mensen waren verbaasd dat de buurman echt in een goede band speelt!
Het geluid was ook echt geweldig. Dankzij Cees, die voor onze oren in het publiek speelde en ons prima verzorgde.

"By the way", zei Daan, "Ik heb ons ingeschreven voor de clash of the coverbands. Niet voor de wedstrijd, maar het lijkt me leuk om in Plan c te spelen."
Spelen, dat vinden wij niet erg.
"Geen probleem, we doen het."
Toen ineens was het bijna zover. Foto's versturen, setlijst maken, een profiel op de site van the clash of the coverbands, verzoeken om een rider (gauw even opgezocht wat dat eigenlijk is) en een afspraak om te spelen in de vooronde. 29 juni.

Wij volgden het vertrouwde Sweaty Pants repetitieschema: vakantie.
Op het moment dat wij de speeldatum wisten stond Jan op het punt om op vakantie te gaan, daarna zou Beug gaan. we hadden welgeteld een repetitie in volle bezetting, namelijk twee dagen voor de voorronde in Plan C.
Geen probleem.
Beug moest alleen wel tot laat werken, dus we kunnen pas laat beginnen.
Geen probleem, we spelen als laatste van de vier bands.

29 juni - kwart over zeven. Cees en Walter (fotograaf) stonden op de stoep. Daar kwam Ace aan. en regen. als een speer naar rotterdam. Door de regen. Zoeken naar een parkeerplaats. In de regen. Spullen het hele eind naar Plan C sjouwen. In de regen. Wachten tot we mogen spelen. Aan de bar.
we waren bijna compleet. De band, Cees, Paul, Shirley. alleen Henk ontbrak.

Topside front beet het spits af. Een lekkere band, leuk verrassend repertoire. Van Jefferson Airplane tot Arctic monkeys.

Daarna speelde Loaded. Ervaren muzikanten. Acoustisch gitaar, bas, drums en toetsen. Stevige basis, leuke mensen, leuk repertoire.

Toen was het de beurt aan Sultans of swing. Een Dire Straits coverband. Met Dire Straits nummers. Klonk prima, maar ja, het blijft dire Straits. Op zich niks mis mee, maar na 4 nummers had ik genoeg Dire Straits gehoord.

En toen was het zover. We mochten. Opbouwen en soundchecken in een kwartier.
Geen probleem.
Het geluid op het podium was wel een beetje hard.
Geen probleem, zijn we gewend.
John (van de clash of the coverbands) kondigde ons aan en toen ... knallen.
De nummers schoten voorbij. Ik hoorde mezelf bijna niet (geluid was toch wel een beetje hard), Ik hoorde geen backing vocals en het tweede kanaal van Ace's versterker deed't niet, mar dat mocht de pret niet drukken.
we speelden de sterren van de hema. Van hard naar zacht en weer terug. Dynamisch, lekker. we genoten. en het publiek ook. Dani California, Basketcase, Are you gonna go my way, Come undone, Dansen aan zee, Blue days, Tunnel vision, Smooth, Rain on me en Take me out.
Blue days ging ook zo lekker dat ik durfde om het nummer aan Wanda op te dragen. Een kippevelmomentje. Ik weet zeker dat ze meeluisterde.
We hadden zo lekker gespeeld dat we elkaar feliciteerden, niet met de overwinning, maar met een heerlijk optreden.
Daarna was het wachten op John. Hij kwam met het verlossende woord.
WE HADDEN GEWONNEN!!!! De vak-juryprijs. Echt onverwacht.
De publieksprijs ging naar Loaded.

Hier kun je het verslag lezen.
Als je niet kunt wachten; dit is wat er staat....
"SweatyPants uit Delft bestaat uit vijf goede muzikanten, die ook weten wat entertainen is. Met gemak spelen zij nummers van Red Hot Chili Peppers, Golden Earring en Crowded House. Met iets meer gevoel voor nuance in de techniek kunnen zij, in combinatie met hun gevoel voor entertainment, nog hoge ogen gaan gooien in deze Clash. Als vakjury-winnaar gaat SweatyPants naar de volgende ronde.
"

We gaan dus spelen in de kwart-finale. Toch wel gaaf...

SwAtos POrigin

Afgelopen woensdag hebben we niet geoefend, we hebben gespeeld. Een soort van openbare repetitie met (niet al te veel) publiek, vlak bij onze oefenruimte.
Het was een uitje van een projectgroep Jan's werk, ATOS Origin. Overdag zwaar vergaderen - 's avonds een hapje, een drankje en een deuntje.
Allereerst: dank aan Partyboerderij Hijdra. Ze hebben vreselijk goed voor ons (en voor de ATOS mannen en vrouwen) gezorgd. Het eten was errug goed, het drinken was ... tja, ook goed.

De dag begon en eindigde goed voor Paul - not. Paul was 'smorgens per ongeluk naar zijn werk gegaan (woensdag is gewoonlijk zijn vrije dag) en na het optreden had iemand zijn jas met zijn sleutels meegenomen. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen.
We mochten voor het eerst met de nieuwe lampjes spelen. Twee grote standaards met elk vier LED lampen. LED - geen lamp. Voordeel: geen dikke kabelbomen nodig, geen hittebronnen, geen dimmerpacks, geen kleurenfilters, geen krachtstroom. Wat een prachtige uitvinding. Wel jammer van die grote balken, maar we konden er omheen schijnen.

We openden unplugged. Beug moest werken en heeft de eerste twee nummers niet meegespeeld. Halverwege 'drive' kwam hij binnenlopen en was nog net op tijd om zijn solo te spelen. (overigens heeft hij de twee nummers tijdens het eten ingehaald)
Bijna vanaf het begin werd er gedanst
Alles is weer opgenomen. Hopelijk zit er iets bruikbaars tussen.

Thema van de avond: "Het is hier geen Italië!"

Het was weer als vanouds; de traditionele jaaropening bij het BarBiertje.
We waren er klaar voor, heel relaxed. Alleen merkte is 's morgens dat ik een kriebel in de keel had. Nouja, dat gebeurt wel vaker. Geen probleem...
We kwamen, voor ons doen, laat aan in Hellevoetsluis. Alles verliep soepel. De appararuur was in een recordtijd opgebouwd. We hadden tijd over.

Dat werd dus een uitgebreide soundcheck. Wij speelden ons eigen voorprogramma.
Nog even een Smoothje doorgenomen, een Blufje gedaan, Een heeel klein stukje Dire Straits (insulting of swing) en een stukje Dave Matthews (Crush) - die mag wat mij betreft op het setje voor volgende keer!.
Weer voelde ik ddat kriebeltje. Nog maar even Yellow spelen ... Daarna nog een deuntje met Beug (Star).

In de eerste set merkte ik dat mijn stem langzaam minder werd. Concentratie was nodig om te kunnen blijven zingen.
In de eerste pauze kreeg ik van de BarBierettes (waarvan een buiten dienst) een drankje dat goed zou zijn voor de keel: Dropshot.
Nooit van gehoord, het smaakte typisch, maar er zat een hoop alcohol in (en drop dus). Het smeerde en verdoofde ... ik werd er een beetje lollig van.

We hebben flink gespeeld, een paar nummers moeten overslaan. Ik kwam verder dan ik dacht. Niet alleen door de dropshot, maar vooral doordat de rest van de band waanzinnig lekker speelde.
De ondersteuning van Henk en Paul was ook weer helemaal top (al was Henk-Henk op een bepaald moment even verdwenen, blijven hangen aan een tap)

Volgende keer weer, maar dan met stem!

Natuurlijk wil ik niet in Beug's weg gaan zitten ... Beug kwam met de eerste giglog voor deze gig, maar hij (of de website) had wat technische problemen.
Toch wil ik de trouwe bezoekers van sweatypants.com de giglog niet onthouden ... we lezen Beug's log gewoon wat later!

Ik heb genoten, weer genoten. En flink ook. De rit naar enschede was een belevenis op zich. We hebben leuk contact gehad met de overige filerijders (raar woord eigenlijk) 'Gaat u ook naar de bruiloft? Yooo'

Eindelijk in Enschede begon het opbouwen, maar niet voordat Beug zijn eigen Broeierd had weggebracht...
Opbouwen ging vlot. Paul heeft weer een knopje erbij geleerd, Ace heeft geleerd dat hij de wielletjes de goede kant op moet zetten om zijn versterker te behouden.
Daarna heeerlijk gegeten.
Toen begon het grote spelen. eerst unplugged. Heerlijk. Prachtige liedjes, goede reactie - en iedereen kon elkaar nog verstaan.
De tweede set ging lekker soepel. Veel mensen op de dansvloer. Nieuwe nummers 'doen' het goed (vooral de discomedley)
De derde set verwijderde met chirurchische preciesie het dak. Dit was de derde bruiloft waar we 'Killing in the name' speelden.

De stukjes tussendoor waren geinig - en niet te veel. Het optreden van de ouders van de bruid met Beug was fantastisch. Ik heb nooit geweten dat er 38 accoorden zaten in 'toen onze mop een mopsje was' Geweldige noten.

Wat was de herrie op de weg terug .... ongeveer elke 500 meter ... twilight zone...

Ik vond het fijn. Lekker gespeeld. Genoten van ons spel, onze muziek, de sfeer. Helemaal top!

Sweaty Tours
Rare avond, daar waren we het over eens. Waarom? Tja ... Daan speelde voor het eerst met zijn nieuwe opstelling op zijn eigen drumkit en had absoluut geen stem. We speelden voor het eerst sinds veel te lange tijd, we speelden een aantal nieuwe nummers, we waren allemaal wat verkouden, we (eigenlijk: Jan en Paul) waren heel lang bezig met alles klaar zetten voor de opname, er ontbrak een snoertje, ikzelf was al heeeel lang geleden opgestaan en had een haperende stem. Misschien lag het aan de Db-meter waarmee ineens werd gezwaaid ... wie zal het zeggen.

Aan de gezelligheid en de lol heeft het in ieder geval niet gelegen. Voor het eerst sinds tijden hadden we weer een echte tourbus. We pasten (bijna) allemaal in de bus (hee, dezelfde bus) en het slappe gezwets begon dus al in de bus. Ik fungeerde als reisleidster en kreeg van de jongens een nieuw naampje.
Opbouwen onder het genot van Sas' koffie ging voorspoedig, al moest er wel veel gebeuren om alles voor elkaar te krijgen. Geen tijd dus voor een soundcheck. Paul heeft dat tijdens het optreden allemaal netjes opgelost.

Ondanks de schoonheidsfoutjes hebben we wel weer heel lekker gespeeld. Het publiek had er weer zin an en de avond vloog voorbij.

Laten we gauw nog eens die kant op gaan!

Als vanouds, maar dan anders ...

Wat is het toch lekker om in Sweaty Pants te spelen. Ik heb zaterdag met volle teugen genoten. Het begon al aan het begin van de avond. Beug had de bus geregeld en opgehaald. Daarna ook nog Henk meegenomen.
Ik had het genoegen om met Beug en Ace in dezelfde bus naar Hellevoetsluis te rijden (joepieie, een huurbus!!). Tijdens de rit hebben wij ontdekt dat beug 'rrogant' is, soms abuis, maar meestal 'buis'. (don't ask)

Het optreden zelf was ook een genot.
We waren allemaal super-relaxed, Het BarBiertje was weer afgeladen.
De eerste solo van Beug tijdens zijn 'ontgroening' was een hele fijne scat-solo. Het is overduidelijk dat hij uit een hele andere hoek komt en dat komt de muziek ten goede. Nieuwe invloeden - nieuwe energie.

Nogmaals een dikke pluim voor Beug (als daar nog plek voor is). Hij heeft in korte tijd een flink deel van ons repertoire ingestudeerd en ten gehore gebracht.
Zelfs een niet ingestudeerd nummer (Tie your mother down) speelde hij mee (met een beetje paniek in zijn ogen)
Het is duidelijk dat hij prima past bij 'de rest'. Welkom Beug.

Heerlijk gespeeld, het liep allemaal soepel, we hadden 4 (!) crewleden bij ons, naast Henk en Cees waren nu ook Paul en Hans van de partij. Het scheelde enorm veel in opbouw en afbreektijd.

Het was weer ouderwets druk in het BarBiertje, veel nieuwe gezichten, maar natuurlijk waren ook de oude bekenden weer aanwezig. Natuurlijk waren er ook weer sweaty fans aanwezig ... altijd in voor een feestje in de BarBier.

Voor het eerst een 'onbekend' nummer van Polle zonder Polle gespeeld: Why don't you stay with me. Een heerlijk feestnummer, het ging erin als koek.
We begonnen dit keer 'uptempo' te spelen en hielden dat (wonder boven wonder) de hele avond vol .... heel fijn allemaal.

De terugweg was weer spannend glad, zoals wel vaker na ons traditionele 'nieuwjaarsconcert' in het BarBiertje. Maar we zijn allemaal weer veilig thuis gekomen.

Rondrit Leidseplein e.o.

Speel je voor het eerst in Amsterdam, moet je gelijk op zaterdagavond naar het Leidseplein. Natuurlijk geen probleem voor de vaste groep chauffeurs van de trucks, maar het is wel spannend.
Na wat paal- , voetganger- en fietserontwijkende manoeuvres kwamen de spullen toch pal voor de deur terecht. Binnen 10 minuten sjouwen door de stromende regen sotnd alles binnen en moesten de trucks geparkeerd worden. Eerst achteruit de straat uit dan links, dan rechts over de gracht en dan een kleine garage in waar je tegen uurpijrzen waar een zwart werkende klusser een moord voor zou doen parkeren.
Weer terug in de club bleek Henk zijn status als Gouden Roadie weer helemaal waar gemaakt te hebben. Alle spullen stonden uitgepakt en startklaar om opgebouwd te worden.

Het spelen was Genieten met een grote G en met piepende oren hebben we alles rond 0.15 uur weer ingepakt om aan ons laatste avontuur te beginnen: de trucks weer voor de deur krijgen!
In de parkeergarage ging alles OK en volledig blut (daaag gage) reden we naar buiten alwaar we door twee paaltjes staande werden gehouden. OK, dan maar omrijden via het Leidseplein en de route van de heenreis nemen. Dat betekende aansluiten in de rij richting Leidseplein. 15 Minuten later: helaas! ook hier werden we door twee fiere paaltjes tegen gehouden. Gelukkig bracht een Amstordamse taksisjoofeur uitkomst. Rechts over de gracht, links over de Spiegelgracht, links over de Prinsengracht, links door de Leidsestraat - even onderhandelen met de politie a 50 pleuri ;-) - daarna links tegen het verkeer de Lange Leidse Dwarsstraat in, dan rechts en weer rechts de Korte Leidse Dwarsstraat in alwaar we voor de deur konden stoppen, pfoei! Na wat bloed van de bumper geveegd te hebben konden we alles inladen. Nog niet moe maar wel voldaan reden we om 1.22 uur richting huis.

Het was lekker spelen daar in Amsterdam met spannende rondritten maar met waardeloze gidsen; ik heb geen enkele bezienswaardigheid gezien ;-)

Wanneer mogen we weer?

Dakloos in Amsterdam

Zaterdag 22 oktober had club Royalty in Amsterdam de primeur van het eerste optreden van Sweaty Pants in de hoofdstad. We begonnen vroeger dan we in de diverse kroegen gewend zijn en in het begin was de zaak vrijwel helemaal leeg. We begonnen maar gelijk met een verzoeknummer van Paul (DJ) : Feel van Robbie Williams. Toen rond 21:00 uur de eerste set voorbij was waren er al behoorlijk wat mensen op de muziek af gekomen, het waren voornamelijk toeristen en Dennis heeft daarom ook de hele avond in het Engels gepresenteerd. Tijdens de tweede set speelden we voor het eerst Vertigo van U2 en die aan de reactie van het publiek te merken moet die vast op de setlijst blijven ! Na enig aandringen van het publiek mochten we na de derde set nog twee toegiften spelen, bij de laatste (Killing in the name of - RATM) ging het dak er af in de Korte Leidsedwarsstraat. Zie het maar als onze bijdrage aan het daklozenprobleem in Amsterdam.
Kleine moeite, graag gedaan !
Thank you, danke schön, gracias, merci, ringraziarla, ??????? !

De grote boze stad
Man o man, wat was dat lekker, spelen in de grote boze stad Amsterdam.
We speelden zowat aan het Leidsche plein, er was volk genoeg op de been.
Het was weer eens heerlijk.
De bedoeling was om vroeg te spelen en zo klanten binnen te lokken. Om 8 uur speelden we voor Henk, Nathalie, Jessica (achter de bar) en Paul (achter de bar en op de DJ plek), maar al gauw kwam er meer publiek binnen.
Opvallend aanwezig waren de groep meiden uit Londen en de groep mannen uit Wuppertal. Zij genoten zichtbaar van Sweaty Pants en andersom genoot Sweaty Pants natuurlijk van het genietende publiek (doh)

Ik wil nog een keer!

Band op een postzegel
Zo voelde het een beetje, zeker tijdens het binnenslepen van alle spuillen. Het paste in ingepakte staat eigenlijk niet op het podium.
Volgens mij zag ik wat paniek in de ogen van Fennie en haar mannen, maar uiteindelijk bleek het allemaal te passen en hebben we heerlijk gespeeld.
Ik moet bekennen dat ik bang was dat het allemaal wat te hard zou zijn, maar ook dat bleek mee tevallen. We waren overal goed te horen en niet te hard.

Het was wel even wennen, zo zonder de voltallige crew. Henk was aan het werk en Cees zat bij een cursus.
Paul was aanwezig, ondanks het feit dat hij heeeel vroeg weer op moest en ondanks zijn verbouwing thuis. Paul stond ons weer met spierballen, oren en zijn camera bij. Thanks Paul!

Goed om te zien dat er ook weer 'aanhang' was. Vooral Gouda was goed vertegenwoordigd (maar dat was toeval, hoor)

Klein maar fijn

Op 29 september mochten we eindelijk weer een thuiswedstrijd spelen in Delft, ditmaal in Eet en proeflokaaltje De Kurk. Het zou de primeur worden van onze "eigen" geluidsinstallatie die Jan de dag ervoor had aangeschaft. In verband met de afmetingen van de ruimte hadden we ervoor gekozen de lichtste combinatie mee te nemen. Dat bleek een goede keuze, het geluid was overal perfect en door de beperkte afmetingen nam het allemaal niet teveel ruimte in beslag. Bij het opbouwen bleek al snel dat het passen en meten zou worden om alles en iedereen op het podium kwijt te kunnen (zie foto's)
Met een beetje smokkelen hier en daar is het gelukt om iedereen genoeg ruimte te geven om lekker uit zijn dak te gaan.

Het optreden ging weer erg lekker en werd nog eens extra speciaal door twee gastoptredens, de eerste was van een collegaatje van Jan, Lenny (zangeres bij Funky Crew). R U kiddin me van Anouk werd voor de gelegenheid uit de oude doos gehaald en ging erg lekker, bedankt Lenny !
Het tweede gastoptreden was voor Tony Steenweg, tijdens Blauw nam hij de onnavolgbare bassolo in G over van Jan.... bedankt Tony, we zullen je in gedachten houden als Jan onverhoopt een keer niet kan !

Bij het volgende optreden mag de grote installatie waarschijnlijk zijn primeur beleven, zorg dat u erbij bent !

Dank aan de Kurk voor het lekkere eten en de gezellige avond, volgende keer bij ons ?

Dit was een geweldige surpriseparty voor roadie Henk. voor zijn 50^e verjaardag. En feest was het zeker!
We speelden 3 unplugged setjes met de favoriete nummers van onze eigen Henk. Onder andere speelden we 'Come as you are' van Nirvana, dat nummer hadden we al jaren niet meer live gespeeld, maar speciaal voor Henk weer in het repertoire opgenomen.
Nieuw nummer: 'Money for nothing' van Dire Straits.

Dat je nog maar vaak 50 mag worden Henk! (of ouder)

Je kunt je natuurlijk afvragen:
Is Sweaty Pants wel op zijn plaats bij een carnavalsvereniging?
De meningen daarover zijn verdeeld. De organisatie vond het een goed idee, maar de meeste bezoekers hadden liever meer 'hoempa' van het dweilorkest.
Toch waren de reakties op de band niet slecht. Men vond de band goed, maar niet op zijn plaats.
Wij hebben in elk geval lekker gespeeld en vol verwondering gekeken naar alle protocollen die bij het 'Prinsenbal' hoorden.

Het is overigens niet de eerste keer dat er trompetten klinken tussen de sets door.
Ik herinner mij een optreden op de Brabantse Turfmarkt, een aantal jaar geleden. Dat was tijdens het Delftse Muziekweekend. Terwijl wij speelden was de taptoe aan de gang op de Markt. In de krant stond de volgende dag dat de taptoe zo af en toe te horen was, maar dat Sweaty Pants overheerste ....

Wat kunnen bruiloften toch gezellig zijn.
We begonnen de avond rustig, ingetogen.
De set is op de avond zelf in elkaar gezet, omdat eignelijk niemand de moeite had genomen om de volgorde van de nummers te checken :-S
Op speciaal verzoek van het bruidspaar hadden we 'Zacht en zoet' (of was het nou zoet en zacht) van Van Dik Hout ingestudeerd.
Op verzoek van de ceremoniemeester hadden we 'I was made for loving you' en 'Sure know something' van Kiss ingestudeerd. Deze houden we, in tegenstelling tot het zachte zoete dingetje, in het repertoire...
De avond eindigde in een geweldsuitbarsting van 'Killing in the name' op speciaal verzoek van de bruid.

Het geluid was prima. Paul doet het goed achter de knoppen, maar De houten vloer droeg natuurlijk ook bij aan het geluid. De acoustiek was gewoon top.

Het personeel van de Brasserij heeft goed voor ons gezorgd. Voor Ron waren er speciaal vegetarische hapjes klaargemaakt en op het podium gezet. Ik ben de hele avond bezig geweest om de stukjes uit mijn gezicht te halen, nadat Ron een lachbui in mijn gezicht uitproestte.

We speelden over een klein setje. Jan had zijn kleine versterker bij zich en er waren opvallend weinig gitaren aanwezig. Alles paste in Paul's en mijn auto.

Je hebt weleens van die avonden ... De lichtinstallatie stond niet klaar, veel file op de grote weg, locatie bijna niet te vinden, boxen verkeerd aangesloten, delay stuk ...
Maar het optreden was weer heel fijn, onderbroken door de nodige karaoke optredens.
Op speciaal verzoek heel spontaan (en zonder Ace's delay) One gespeeld, een hele lekkere versie.
Ook de bluesversie van Tie your mother down gedaan, gewoon voor de lol.

ja toch?

Dit was andere koek dan twee jaar geleden! We konden gewoon 'ons ding doen' zonder verder gezeur.
Tijdens het hele optreden was het stampvol voor het podium.
Ook de kinderen hadden het naar hun zin, op een gegeven moment zaten er 6(!) op het podium.

Gelukkig bleef het tijdens het optreden droog. Dat was na afloop wel anders, toen kwam het met bakken uit de lucht. Het opruimen was een belevenis op zich.
De ingehuurde geluidsman heeft in kennelijke staat (?) een flightcase op Jan's auto laten stuiteren :-(
Verder was het erg gezellig met zijn vieren achterin Ron's Polootje, nog nadampend van de regen.

Een internationaal getint optreden met een 'bijzondere' gast op de drums. Omdat Daan er vanavond niet bij was, is Beau Wassenbergh voor hem ingevallen.
Begonnen met een lekker unplugged setje, zoals gebruikelijk bij een bruiloft was het optreden doorspekt met 'stukjes'; van bruiloftgasten.
Een dag later waren er opvallend veel hits uit Engeland ...

Wat kan ik zeggen over optreden bij Het BarBiertje
Het voelt als thuiskomen, veel bekenden, stampvolle tent en lekker knallen.
De koffie was weer heerlijk.
We hebben voor het eerst gespeeld met de mengtafel naast het podium. Dat scheelde aardig wat ruimte op het podium. Paul en Cees stonden aan de knoppen. Het was genieten, ouwerwets genieten.

Gitaarpartijtje

Zaterdag 20augustus was het dan eindelijk zover, de vuurdoop voor Remco, zijn eerste optreden met Sweaty Pants, in het Barbiertje.
Remco had voor het eerste optreden ook gelijk zelf een bus geregeld die ruim genoeg was voor de hele 'backline' van Sweaty Pants, tot Jan aankwam met zijn set. Het bleek dat hij even langs de Sennheiser-gigant was gegaan en een autolading microfoons, kabels, standaards, enz. extra bij zich had om het historische debuut van Beug tot in het kleinste detail te registeren met de harddiskrecorder.
Uiteindelijk bleek het gelukkig allemaal nog wel in de bus te passen als we het vuurwerk en het hydraulische drumpodium zouden achterlaten.
Na het opbouwen, wat door het opzetten van de opnameapparatuur veel langer duurde dan normaal, was het even na 23:00 uur dan eindelijk zover, optreden in de nieuwe bezetting !
En het was weer helemaal als vanouds, veel enthousiast publiek, hoop bekenden, uit je head-set op de setlijst.
Het waren echter voornamelijk de muzikale toevoegingen van Remco die de ervaring totaal anders maakte en de band beter deed klinken dan ooit tevoren.

De laatste set moest helaas drastisch worden ingekort vanwege de tijd maar dat weerhield een tweetal vaste fans er niet van om op de bar te gaan staan dansen tijdens het laatste nummer, terwijl ze weten dat de dames achter de bar dat toch heel ordinair vinden !
Barbiertje bedankt voor het organiseren van ons gitaarpartijtje !
Welkom Beug ! Je bent door je proeftijd ! chapeau !

Een dagje uit.....

....met de stichting.

Een gig, die net wat te ver lag om terug te rijden met een biertje op. Dat is dus een reden om dan maar een slaapplaats te regelen in de stad waar je speelt. Is het nou echt zo moeilijk om een slaapplaats te regelen voor zes man rock-formatie? Niet als je een zanger hebt, die echt OVERAL op de aardbol familie heeft wonen. Met dank aan de familie Lutz in Sneek hebben wij een te gek weekend gehad.

Het begon zoals normaal bij de shurgard en onze oefenstal. Inladen van alleen de back-line, want geluid (en licht) zou verzorgd worden in Sneek. Om een uur of 13.00 vertrokken wij dan toch nog met drie "toerbussen" richting het hoge noorden. Spannend, dat wel, want geen van ons wist eigenlijk iets van wat ons te wachten stond. Ruim op tijd kwamen we aan, maar de diverse high-tech-state-of-the-art-newest-updated navigatie systemen konden niet helemaal de weg vinden. De weg bleek officieel nog niet te bestaan, zullen we maar zeggen... We werden hartelijk ontvangen met een kop koffie en een koekie en zijn eigenlijk maar een beetje begonnen met opbouwen. Toen Daan met zijn trommeltjes klaar was, kwam het geluid binnen......met een flght-caseje of 25!
Daan zijn slagwerk moest weer een stuk naar voren en ook alles van onze versterkers enzo moest ruimte maken voor de stageblinder en de moving-heads, die achter Daan zou komen te hangen. Heftig allemaal. Wij besloten maar kwartier te gaan maken bij onze pleegouders voor die nacht en zijn vertrokken.

Ook daar werden wij hartelijk ontvangen. (volgens mij is dat iets uit Friesland). Onze suite lag op de bovenste verdieping van het hotel (dus eigelijk had deze rock-band het penthouse) en bestond uit één grote kamer met 3 king-size bedden waarvan er één dubbelpersoons luchgevuld matras met daarbij een ensuite met nog eens twee bedden. pas-de-luxe hoor! Meestal krijg je als band, als het mee zit, alleen een WC om je om te kleden. Nadat we onze koffers hadden uitgepakt en menig een van ons iets anders had aangetrokken om in te spelen.....muziek te maken dus, zijn we weer terug gegaan naar De Stolp, alwaar het diner werd opgediend. Intussen waren de heren van Inferno het geluid en licht nog aan het opbouwen.

(als je het zo schrijft is het best gaaf!)

Uiteindelijk is de avond begonnen. We hebben nog nooit zo'n fijn geluid gehad en een leuke lichtshow. Het was een genot om er te spelen. De avond zelf is ook grandioos verlopen. Enthousiast publiek en er is veel gedanst en meegezongen. We hebben drie lekkere sets gespeeld en het helemaal naar ons zin gehad. Leuk gemusiceert zullen we maar zeggen. Uiteindelijk moesten we om 01.00 uur ophouden op last van de brandweer en de politie...... -hihi- Het bleek er mee vol te staan.

Nadat we onze back-line in de toerbussen hadden gestopt zijn we naar onze slaapplaatsen gereden en heb ik "heerlijk geslapen" tussen bruintje beer aan mijn linkerzij en een "spinnend" leeuwenwelpje aan mijn rechterzij...zullen we maar zeggen. De volgende ochtend zijn we na een lopend buffet en een uitgebreid afscheid weer naar het wilde westen gereden, om daar na te genieten van ons toeravontuur. (Als iemand nog iets hoort van Schele Kees, weten wij van niets. he Jan?)

Ik wil graag iedereen bedanken, met name de familie Lutz in Sneek, voor de genoten gastvrijheid en hartelijkheid. Het was een evenement om te herinneren en wellicht te herhalen tijdens de Sneekweek......

Sneek, oet moan.....toch?